Blauw zeil

Studente Marai Nikai is nog maar 20 jaar, maar draagt de gebrokenheid van drie generaties met zich mee. Haar oma is bitter door haar ervaringen in een Jappenkamp, haar afstandelijke moeder Lydia rebelleert tegen haar Zeeuwse gereformeerde opvoeding en trouwt een Japanse zakenman.

Marai is het product van dit moeizame huwelijk. Op zoek naar haar eigen identiteit brengt Marai een semester door in Japan, waar ze met haar grootouders de verschrikkelijke tsunami meemaakt.

Thuis in Nederland kan ze haar verhaal niet kwijt, maar is er wel voor het eerst iemand die haar ziet staan. Als ze zwanger blijkt te zijn, keren haar vriend en haar vader haar de rug toe.

Verstikkende dromen lijken werkelijkheid te worden. Marai zoekt wanhopig een uitweg. Het lijden heeft niet het laatste woord.

Opgeleid als historica werkte Eline de Boo (1972) in de politiek, maar vertrok daarna eerst naar Amerika, toen naar het Verre Oosten. Tien jaar wonen en werken in Japan deed haar beseffen hoe Nederlands ze eigenlijk is.

Fragment Blauw Zeil:
Met druipende haren en doorweekte kleren staat ze daar maar. De regen is warm en voelt niet verfrissend. De drassige aarde onder haar zuigt haar voeten naar beneden. Haar benen worden zwaar. Ze kan niet bewegen. Maar het kind dan? Hoe moet het met het kind? Waar is het kind? Net had ze het nog vast, maar nu zijn haar armen leeg. Haar druipende vingers vloeien over in de naden van het blauwe zeil, dat besmeurd met modder als een gewaad om haar heen hangt. Klam van het zweet wordt Marai wakker. De brommer van de krantenjongen brengt haar terug in haar slaapkamer

recensie Centraal Weekblad boek Eline de Boo