Jezus glossy, een keuze

Toen op vrijdagmorgen begin februari opeens de buzz ging werken, bleek er een glossy over Jezus te zijn. Waar die verkrijgbaar was wist niemand, wat erin stond ook niet. Er waren alleen wat persberichten en een onverwachte hectiek op TV en radio (en natuurlijk wat reaguurders op internet)..........

Reden voor ons om even goed na te denken. Een predikante moesten we teleurstellen. We hadden hem niet en we wisten zelfs niets van de uitgever.... Zaterdagmorgen maar eens naar de Bruna gelopen en daar lag hij dan. Een grote stapel en zo laag getoond dat iemand meteen haar tas erop zette. Uiteraard wel gekocht en goed bekeken. En toen besloten: ook al komt dit blad beschikbaar voor de christelijke markt, (overigens niet de eerste keuze van de uitgever), we gaan het toch maar niet in de winkels leggen.

Dat heeft intern en extern wel voor de nodige discussie gezorgd. Een beetje verschil van inzicht hoort natuurlijk wel bij een boekhandel, vonden we. Niet iedereen staat daar het zelfde in. Maar mijn persoonlijke reactie kreeg al snel een breder draagvlak. Want cruciaal was de vraag: is dit een glossy over Jezus als dé Christus?

Het blad is prachtig uitgevoerd en opgemaakt, met zeer veel zorg en vaak schitterende ideeën. Toch bekruipt je direct het gevoel dat het beeldverbod uit het Oude Testament zo gek nog niet was. Een androgyne Jezus, erg blank of wat naarder gezegd: een beetje blond of nog erger: vooral Arisch. Al lezend het blad ontdek je wat mensen denken over hoe Jezus hipsters en de mensen van de grachtengordel antwoorden op hun vragen zou kunnen geven. En daar ligt ook de focus van het blad. De ogen gericht op de context van de DWDD en de entourage van literatuur, mode en koken. En daar wringt dan voor mij de schoen. Want als we goed kijken, dan is het misschien vooral een Amsterdams beeld van een jezus figuur. Maar dan wel één die zelfs helaas nog niet over de Utrechtse heuvelrug heen kan kijken. En daardoor wereldwijd maar heel beperkt zicht heeft op wat er echt gebeurd in de christelijke wereld. Daarmee wordt het dan voor mij een blad waar de enige niet blanke, een muzikant is en natuurlijk een kek hoedje draagt.

Toegegeven, ik kom uit de polder, leerde lopen op klompen en bij mij thuis was er tamelijk veel begrip voor de apartheidspolitiek van Zuid-Afrika. Inmiddels maak ik mijn hele volwassen leven deel uit van een kerkelijke setting die ik als intercultureel en zeer internationaal beschouw. Heb zelfs het gevoel dat ik me in een "blanke kerk" wel erg verlaten voel. Een blanke androgyne Jezus roept bij mij afkeer op. Een Jezus die voorgesteld wordt als een feestvierder, die het er graag van nam als het over eten en drinken ging, en waarvan een kuise levenswandel niet meer relevant gevonden wordt. (ook al was Hij zeer voorkomend ten opzichte van vrouwen) lijkt toch niet erg op de Jezus die ik mag dienen. Zowel de seculiere bijdragen als die van theologen in de glossy gebruiken nogal wat semantiek om een aantal drogredenen overeind te houden. Waarom zou Jezus zo veel belangstelling hebben voor die vitale hipsters die op hun bakfiets door de stad scheuren en vooral laten zien dat ze alles zelf kunnen? Dan ben ik meer onder de indruk van Jezus die zei: "de armen hebt u altijd bij u" . Die de confrontatie met de bovenkant van de samenleving niet uit de weg ging. Die een heiligheid vraagt, die ik alleen in het licht van de Geest durf te overwegen.

In het Nederlands Dagblad werd vorige week door één van de redactieleden betoogd dat christenen die niet communiceren met anderen in een aquarium zouden zitten. Daarom vond zij de glossy zo belangrijk. Moest even aan het beeld denken van dat aquarium toen ik een nieuwe medewerkster uit moest leggen wat er gebeurt als zij de winkelramen moet lappen. Het gebeurd tamelijk regelmatig dat iemand van z'n religieuze overtuiging / afkeer daar even tegen moet spugen .......

Het toch wat één dimensionale karakter van de glossy maakte mij duidelijk dat wij beter maar onze gewone dingen kunnen doen. Eén van die eerste dagen na het verschijnen van deze glossy kwam er iemand een van de Ichthusboekhandels binnenlopen. Ze was naar ons verwezen door een hele grote algemene boekhandel uit de buurt. Opgegroeid in een satanistisch milieu wilde ze een Bijbel kopen. Als wij mogen kiezen, dan adviseren wij toch maar een gewone Bijbel, of om het maar erg ouderwets te zeggen: de Christus der Schriften...........